Kayıplar ( ölüm) kavranması, benimsenmesi zor bir gerçektir. Yetişkinler ölümü tanımalarına rağmen sevdiklerine, yakınlarına, bir türlü konduramaz, yakıştıramaz ve kabullenemezken, bu gerçeği çocukların anlayıp kavraması hiç kolay değildir. Bu durum onların bilişsel olgunluk düzeyine göre değişir. Çocuklar çok erken yaşta ölümle ilgilenmeye başlarlar. İlk çocukluk yıllarında ölüm korkutucu değildir.

3-4 yaş için, uzun bir ayrılık, yada dönüşü olan bir yolculuktur. Bu yaşlarda ölüm, sadece canlılar için değil, cansızlar için de vardır.
5-6 yaşlarında ölümün bir son olduğunu anlamaya başlarlar. Ancak asla geri dönüşü olmayacağını tam olarak kavrayamazlar. Bu yaşlarda gömülme ile ilgili sorular sorarlar.
6-7 yaşlarında ölüme karşı duygusal tepkiler başlar.
7-10 yaşlarında artık ölüm bir sondur, evrenseldir, kaçınılmazdır.
10-12 yaşlarında ise ölümün felsefi yönü ile ilgilenirler.

Çocuklar, kayıplar karşısında yetişkinler gibi üzülseler de bunu farklı tepkilerle ortaya koyarlar.
Kızgınlık suçluluk duyabilirler bunun sonucunda da tutarsız tepkiler gösterebilirler.
Bazen hüzünlü, bazen neşeli olabilirler.
Kendisinin öleceğinden korkarak, kayıp karşısında, itiraz etme, inkar etme gibi duygulara sığınabilirler.
Kaygıları artabilir, öfkeli olabilirler.
Uykuya dalma güçlükleri görülebilir.
Okul sorunları veya çeşitli fiziksel şikayetler olabilir.
Bazı çocuklar ise hiç bir şey olmamış gibi yaşantılarına devam edebilirler.

Kayıp sonucundaki yas dönemlerinde çocuğun yaşına uygun açıklamalar yapmak, soru sormasına, konu ile ilgili konuşmasına izin vermek, duyguları saklamamak, onlarla kaygıları hakkında konuşmak, cenaze törenine katılmasına izin vermek, yas sürecini daha sağlıklı geçirmelerine yardımcı olacaktır.